Het was voor ons een zeer bewogen jaar met ontzettend veel interessante, leerzame, leuke en hoopvol stemmende ontmoetingen. We zijn het jaar ingegaan met de verwachting en overtuiging, dat we het huisvestingsprobleem voor spoedzoekers wel even fiksen. Immers zijn er voldoende locaties, goedkoop geld, mooie oplossingen en een mega huisvestingsprobleem. We waren ervan overtuigd, dat het een kwestie van bellen, afspreken, maken, plaatsen en bemiddelen zou zijn. Zeker met het verantwoordelijke ministerie als opdrachtgever, challenge houder en 'knecht'. Dat werd nog eens onderstreept door moties, een groeiend probleem en veel media-aandacht. Vandaag, 20.12.2019 kijken we terug op een traject, dat ons laat beseffen, dat we bestaande systemen niet van één dag op de andere kunnen veranderen, als we op dezelfde manier werken, als alle anderen het al doen. Dat is vooral wachten op elkaar. Niemand heeft de leiding of het moreel leiderschap, om het impasse in de woningmarkt te doorbreken. In elk geval nog niet. Sommige belemmeringen hebben we ons zelf toe te schrijven: meegaan in ambtelijke procedures, omgangsvormen, werkwijzen heeft ons helaas geen succes opgeleverd. Niet wat betreft pilotgemeenten, nog wat betreft het aantal beschikbare woningen. Vooral het laatste was, waarop we wilden worden afgerekend. Wat dat betreft zijn we falikant mislukt. Wat hebben we dan wel bereikt?We hebben ontzettend veel contacten opgedaan. Inzicht gekregen in denkpatronen, werkwijzen en belangen. En ja, in het dagelijkse leven zet iedereen zich voor hetzelfde lange-termijn doel in, maar zijn dezelfde contacten ook tegenstaanders van elkaar met andere korte-termijn visies en agenda's. Woningpolitiek is zo fundamenteel ideologisch en politiek getint, dat het nastreven van het doel - voldoende goede en betaalbare woningen - soms onmogelijk lijkt of onmogeljik gemaakt wordt. Daar willen we ons niet bij neerleggen. En dat leer je dan ook: opgeven is geen optie! Toch hebben we ook tal van heel welwillende gemeenten bereikt, zei het door aan de deuren te blijven rammelen, aan events deel te nemen, ons online en offline te woord te melden, afspraken 'af te dwingen'. Uiteraard ook door het ministerie te pas en te onpas in te zetten. Niet iedereen waardeert dat. Dat beseffen we wel. Wat moet je nou met zo 'n klein bedrijfje, dat zich zelf niet alleen overschat maar hopelijk onderschat? Dat is ons wel duidelijk geworden: het aantal van 15.000 flexwoningen per jaar (motie Ronnes/ Koerhuis) is aan de lage kant. En daarmee dus ook ons doel. Wie nou roept, we hebben meer permanente woningen nodig: eens. Het is geen of/of maar en/en. En dat hopen we ook te bereiken: bewustwoording, urgentie, noodzaak. En tegelijkertijd innoveren, realiseren en bewijzen, dat het platform en de pijlers van het platform - snelheid, kwaliteit, volume en draagvlak - vanuit gevoelsmatig en ethisch besef hun intrede maken in beleid en doelmatig handelen. We werden gelukkig ook gevonden: door gemeenten, aanbieders en initiatiefnemers of gewoon, omdat mensen op zoek zijn gegaan. Daar gaan we volgend jaar mee verder aan de slag. Inzichten1. Ons beeld over spoedzoekers is onveranderd. Maar wel bevestigd: het zijn niet de studenten, de arbeidsmigranten, de scheidende moeders... het zijn mensen zoals jij en ik, met ieder zijn eigen dromen, wensen en persoonlijke omstandigheden. Wat ze allen gemeen hebben, is de wens naar een plek, die ze 'thuis' kunnen noemen en waar het leven weer verder kan.
2. Locaties zijn er zat, zowel binnenstedelijk als ook in buitengebieden. Meestal zit er iemand als een hen op: wil niet, kan niet, mag niet, nog niet... maar ook hier komt verandering. Gemeenten kijken zelf naar hun locaties, locatie-eigenaren bieden hun grond aan, gescande locaties bieden nog meer kansen. 3. Noodgebouwen zijn er massaal te krijgen. Gratis zelfs. De meeste gebouwen zijn veredelde noodwoningen. Veel tijdelijke gebouwen zijn niet om aan te zien. Je leest er dan ook weinig over in architectuurtijdschriften. Maar dat verandert: langzaam, heel langzaam groeit het bewustzijn, dat noodwoningen geen oplossing bieden en zelfs hebben bijgedragen aan het nogal slechte imago van tijdelijke woonprojecten. Gelukkig. Langzaam duiken mooie projecten op, die toonbaar en duurzaam zijn met woningen, die echt slim zijn en vooral een verrijking zijn voor een locatie en buurt. Dat moeten we willen. 4. Financiering is moeilijk. Oh ja, daar weten we alles van: of het zijn woningbouwcorporaties of een enkele gemeente, die investeert in een tijdelijk project. Je zit snel met de vraag naar de restwaarde en ondanks de verlengde projectfase resulteert dat in noodwoningen. Kwestie van andere financiering zou je denken, maar ho: zelfs banken met de mond vol circulair weten zelf niet hoe ze betere kwaliteit kunnen financieren. Er duiken tal van nieuwe instrumenten op, die dan vooral de verantwoordelijkheid/ risico weer bij een andere partij leggen. Einde oefening. Ook hier geldt weer: er is meer mogelijk, als je het echt wil. 5. Selectie van bewoners lijkt op een verlengstuk van net-niet-urgenten te worden: de eisen voor urgentie zijn dermate streng en het aanbod dermate klein, dat het label spoedzoeker een mooie uitkomst lijkt te bieden. We verwijzen graag naar ons antwoord onder 1. Je zou eens moeten zien, hoeweel talent en kracht er onder spoedzoekers tot bloei komt, als er andere selecties plaatsvinden. 6. Regie bij de overheid leggen, lost niets op. Natuurlijk zou het fijn zijn, als het ministerie een vuist zou maken. Maar eerlijk, daar staat de lokale overheid niet op te wachten, behalve als dat gepaard gaat met geld, waarover de lokale overheid dan weer kan beschikken. Dit circeltje hebben we nu een jaar lang meegemaakt. In sommige gemeenten heeft dat geleidt tot versnelling, maar in de meesten nog niet. Het is een begin. Met het vingertje wijzen naar iemand anders is altijd makkelijk. Woningpolitiek is iets, dat ons alle aangaat. Daarom is het ook belangrijk, dat we de regie niet neerleggen bij iemand anders, maar onze verantwoordelijkheid blijven nemen. Als spoedzoeker, als verhuurder, als investor, als gemeente en zeker ook als buurman/vrouw. 7. Toegeven aan de markt zoals die er nu is, lijkt ons geen optie. Dat zou betekenen, dat we afstand doen van kwaliteit en draagvlak, om snel meer woningen te realiseren. Het zou een realistische optie zijn, als we niet zouden weten, dat er een groeiend aantal aanbieders was, dat zich echt oprecht inzet voor kwalitatief goede woningen en verhuurders/ beheerders waren, die echt in gesprek gaan met de buurt en deze willen betrekken bij wat er in hun achtertuin gebeurt. Alleen al, om flexwonen niet te laten zijn, wat tegenstaanders er graag van maken: een noodoplossing. Het is dus zaak, om flexwonen goed over de Buehne te brengen, met mooie projecten, met draagvlak. Ook ontstaan er initiatieven voor tiny houses: omarm dat nou. Biedt ruimte voor experiment en daadkracht van onderaf. 8. Technologie kan zo ontzettend veel bewerkstelligen. Technologie kan processen waanzinnig versnellen en zelfs betere beslissingen nemen. Technologie kan processen transparanter maken en willekeur voorkomen. Maar ook technologie heeft baat bij mensen, die iets voor elkaar willen krijgen. Zonder deze mensen, is technologie als de goed onderhouden maar te onhandig opgeborgen gereedschapskist. Het is dus zaak, om technologie niet alleen te ontwikkelen, maar optimaal in te zetten. Met en voor mensen. 9. Visie is mijlenver (nog) niet (voldoende) te bekennen. Niemand heeft 'de' oplossing. Het enige wat ons nu rest, is het doorontwikkelen van het platform als instrument tot marktplaats, kennis delen en matchmaking. In januari gaan we het mvp presenteren aan het ministerie met een voorstel voor vervolg. 10. Dank willen we zeggen aan iedereen, die ons het afgelopen jaar heeft geholpen op onze 'Startup-in- Residence'- reis. We hebben geluisterd, ook al hebben we adviezen naast ons neergelegd. We hopen, dat onze dank de dank van spoedzoekers wordt, als meer mensen een woning kunnen betrekken. En uiteraard bemoedigen we iedereen, om de komende tijd - privé en zakelijk - uit te groeien tot een moreel leider door langzamer te denken over de woningmarkt, de huidige crisis en het lot van vele vele woningzoekende mensen, die we - voor het gemak - 'spoedzoekers' noemen. Iedereen fijne kerstdagen en alles goeds vor 2020! Dit advies is niet van ons, maar we geven het heel graag door. Als een soort eindejaars-/ kerstboodschap:
0 Comments
|
Archives
May 2020
Categories
All
AuthorSPOEDZOEKERS Blog Admin |